به نام ِ خدای ِ زمزمه کنندگان سحر
و سلام
در بامداد ِ سیزدهمین روز از خرداد ماه ِ 1396
و در استقبال ِ از هشتمین سحر از ماه ِ رمضان المبارک
به وقت ِ قرار ِ سحرگاهان ، با شما همراه هستیم.
همراه با شما در قراری که شاید تا قبل از این روزها برامون آرزوی ِ بیش نبوده.
آرزوی ِ حاضر شدن در آستان ِ خدا و این که اذن ِ دخول ِ مار ُ بپذیره.
آرزوی ِ این که چشم هاش ُ روی ِ همه خطاها و گناهان ِ ما ببنده و با ما به مثابه کسی رفتار کنه که انگار هیچ گناهی نداره.
آرزوی ِ این که پا به پای ِ دلمون بشینه و به حرفهامون گوش بده
نه فقط گوش دادن که مشتاقانه همراهمون باشه.
واقعا تصورش هم دل ِ آدم ِ از شوق میلرزونه
تصور این که در این روزها و شبها و بخصوص در اوقات ِ سحر
بزرگترین و توانا ترین و بالاترین قدرت ِ عالم
خالق ِ آسمان و زمین و خدایی که همه چیز در ید ِ قدرت ِ اونه
به ندایی از عشق بندگانش رُ صدا بزنه و از اونها بخواد که اگه از خدا خواسته ای دارن
براشون اجابت کنه.
واقعا این حقیقت رُ جز با بینهایت ِ محبت و مهربونی ِ خدا میشه تعریف کرد.
و جز خدای ِ بی همتا کسی رُ میشه پیدا کرد که انقدر مشتاق ِ بندگان ِ خودش باشه.
خدایی که نه فقط یک لحظه و یه ساعت و یک روز
که یه ماه ِ رمضان رُ به بنده هاش فرصت میده
فرصتی کیمیا تا به برکت ِ این ماه ِ مهمانی
همه اوقات و روزها و سالشون رُ به رنگ ِ ماه ِ رمضان کنن.
با ما باشید تا بیشتر از قبل قدردان ِ این اوقات ِ کیمیا باشیم.
سید ابن طاووس نقل میکند وقتی ماه مبارک رمضان فرا می رسید رنگ چهره پیامبر اکرم(ص) عوض می شد و زیاد به نماز و دعا می پرداخت، تغییر حالت آن حضرت در دهه آخر ماه مبارک رنگ مضاعفی به خود می گرفت، به گونه ای که تمام شبها را به شب زنده داری و عبادت سپری می کرد. درباره حضرت امام زین العابدین(ع) نقل شده است که ایشان در این ماه کاملا غرق در دعا و تسبیح و استغفار و ذکر تکبیر می گشت.
حضرت ر سول خدا (ص) فرمودند:
اگر بنده بداند در رمضان چه هست، البته دوست می دارد رمضان یک سال باشد.
و نیز فرمودند : چون ماه مبارک رمضان در آمد ، درهای جهنم بسته و درهای بهشت باز می شود و شیاطین به بند کشیده می شوند.
گزیدهایى از توصیهها و سفارشهاى امام به مناسبت ماه مبارک رمضان
شما در این چند روزى که به ماه رمضان مانده، به فکر باشید، خود را اصلاح کرده، توجه به حق تعالى پیدا نمایید.
از کردار و رفتار ناشایسته خود ، استغفار کنید! اگر خداى نخواسته، گناهى مرتکب شدهاید، قبل از ورود به ماه مبارک رمضان، توبه کنید! زبان را به مناجات حق تعالى عادت دهید! مبادا در ماه مبارک رمضان، از شما غیبتى، تهمتى و خلاصه گناهى سر بزند و در محضر ربوبى، با نعم الهى و در مهمان سراى بارى تعالى، آلوده به معاصى باشید! شما اقلا، به آداب اولیه روزه عمل نمایید و همان طورى که شکم خود را از خوردن و آشامیدن نگه مىدارید، چشم و گوش و زبان را هم از معاصى باز دارید! از هم اکنون بنا بگذارید که زبان را از غیبت، تهمت، بدگویى و دروغ نگهداشته، کینه، حسد و دیگر صفات زشت شیطانى را از دل بیرون کنید!
اگر با پایان یافتن ماه مبارک رمضان، در اعمال و کردار شما هیچ گونه تغییرى پدید نیامد، و راه و روش شما با قبل از ماه صیام فرقى نکرد، معلوم مىشود روزهاى که از شما خواستهاند، محقق نشده است.
همه ما شنیدیم و ایمان داریم که سحر بهترین وقت ِ دعاست
و شاید این سوال از دلمون بگذره که چطور باید دعا کنیم که مقبول ِ حضرت ِ حق باشه
از وجود نازنین حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) وارد شده که فرمودند: کیفیت دست بلند کردن برای دعا آنست که کف دو دست را طرف آسمان بگیرد و دعا کند که آن رغبت است، یا انگشت سبابه (دست راست) را بطرف راست و چپ حرکت دهد که آن تضرع است، یا دست‌ها را بلند کند مقابل صورت (که سر انگشتان طرف آسمان باشد) و آن تبتل و ابتهال است (که در آن حال آدمی چشم از همه خلق می‌پوشد و فقط توجه به خدا دارد)؛ و فرمودند:
هنگام دعا کردن کمال ابتهال را داشته باشید و سعی کنید در آن حال اشک دیدگان بر صورت جاری شود و سزاوار است برای دعا کننده که با وضو و رو به قبله باشد، و از جمله آداب دعا اختیار کردن جاهای با شرافت (از قبیل مشاهد ائمه علیهم السّلام و روضات امامزاده‌ها و مساجد) و اوقات شریفه است (مانند شب و روز جمعه و عرفه و تمامی ماه رمضان و وقت سحرها و وقت آمدن باران و تعقیب ِ نمازهاست )
حضرت رسول (ص) می فرمایند:
خداوند تبارک و تعالی در هر شب از ماه رمضان سه مرتبه فرماید: آیا سوال کننده ای هست تا خواسته ی او را به وی بدهم؟ آیا توبه کننده ای هست تا توبه ی او را بپذیرم؟ آیا آمرزش کننده ای هست تا او را بیامرزم؟ کیست به توانگر بی احتیاج و ادا کننده ی عادل قرض بدهد.
و فرمود : برای خداوند تعالی در آخر هر روز از ماه رمضان موقع افطار هزار هزار آماده شده از آتش است ، آن گاه که شب و روز جمعه شد در هر ساعت از آن هزار هزار نفر ار آتش آزاد می کند ، که همه ی آنها مستحق عذاب بوده اند، آنگاه که آخر ماه رمضان شد خداوند به شمار آن چه از اول ماه تا آخر آزاد کرده آزاد می کند.
آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟
آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست
باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک
می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست
سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست
تاکه معلوم شود طالب دیدار کجاست
بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب
تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست
مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید
سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست
ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار
تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست
حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد
در و دیوار زند داد خریدار کجاست
آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور
گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست
من ژولیده به آوای جلی می گویم
آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست
کاش ما باور میکردیم که خدا همیشه با ماست ، خدایی که همیشه همراه ِ بنده هاش ِ و یک لحظه هم از اونها غافل نیست
خدایی که درست در لحظه ای که از همه ناامید میشیم به ما نزدیک تره
خدایی که محال ِ کسی با دستهای ِ خالی از آستانِ کرمش برگرده
خدایی بی تردید نشونه های ِ بودنش رُ بارها و بارها در زندگیهامون احساس کردیم
در لحظه ای که عزیزی رُ در بستر ِ بیماری داشتیم و همه ازش قطع ِ امید کردن.
در لحظه ای تنهایی توان ِ به دوش کشیدنه بار ِ زندگی رُ نداشتیم و همه تنهامون گذاشتن.
در لحظه ای که هر چی گفتیم کسی از درد و غصه هامون چیزی نفهمیده
در لحظه ای که گره کارمون از اسباب ِ دنیایی خارج شده و نیازمند ِ دستی از غیب بوده
در لحظه ای که دنیا برامون تیره و تار بوده و هیچ روزنی از امید نداشتیم
در لحظه ای که هر چه گشتیم یاری ... همراهی ... و مونسی رُ پیدا نکردیم
در لحظه ای که خسته بودیم از دنیا و خدایی میخواستیم برای ِ همراهی.
خدایی که در اوج ِ ناامیدی روزن ِ نور ِ امیدمون شد
نور ِ امیدی که داشتنش شوق ِ زندگیمونه و به همین خاطر امروز با خودمون و خدا قرار میذاریم که هیچ وقت از امید ِ بهش نا امید نشیم و ایمان داشته باشیم که هست .. همراهمونه و محال ِ فراموشمون کنه.
منظور از امید داشتنه به خدا انجام امور به قدر توان و واگذار کردنه نتیجه به خداست
نتیجه ای که شاید به میل ِ ما باشه و شایدم نه
ما باید شک به دل راه ندیم و یقین داشته باشیم که خداوند متعال خیر مطلق ِ و برای هیچ بنده ای بد نمی خواد اگر مصلحت کبریائیش اینطور اقتضا کرده و چیزی رُ خواسته که چنان به مذاق ما خوش نیومده نباید اعتماد خودمون رُ به خدای خوبی ها از دست بدیم و به غیر او امید ببندیم ،رکن اصلی واگذاری امور به خداوند متعال صبر است و صبر.
وقتی همه چیز روبراه ِ که امیدواری معنا نداره ،
امید زمانی ارزشمند ِکه همه چیز در بدترین شرایط قرار داره؛
پس هیچ وقت نا امید نشو ، بویژه در اوج تاریکی و تنهایی و تلخی
چون خدا هست.
یکی از راه های ِ امید واری فکر کردنه به این که خدا به ما چیزایی داده که بقیه ندارن
گاهی که میرسم به تَهِ تَه ِخط گرفتاریهام
همونجا که حرفی نمی مونه جز شکایت کردن
چشمامـو میبندم و به بعضی آدمـهـای دیگر فکــر میکنم ...
به آدماے گرفـــتار تر، مـــریض تر، تنـــهاتر ...
خدایا شکــــرت ...
حضرت امام على علیه السلام فرمودند: هر چه امید دارید ، به خداى سبحان داشته باشید و به کسى جز او امید مبندید ؛ زیرا هیچ کس، به غیر خداوند متعال امید نبست، مگر آن که نومید بازگشت.
ناامیدی جزو سپاهیان جهل است. در حدیث مشهور جنود عقل و جهل است که امیدواری و طمع به خدا جزو لشگریان عقل هستند اما ناامیدی و یأس جزو لشگریان جهل هستند.
اگر در دنیا، خودت را مهمان حساب کنی و حق تعالی را میزبان، همه غصه ها می روند، چون هزار غصه به دل میزبان است که دل مهمان از یکی از آنها خبر ندارد.
در قرآن و روایات معصومان (ع)، امید به رحمت خداوند و سرانجام نیکو، از جهات گوناگون تأکید شده است. خداوند متعالی به رسول اکرم (ص) می فرماید:
مؤمنان به اعمالی که برای کسب ثواب من انجام می دهند، تکیه نکنند؛ چرا اگر تمام عمرشان را در عبادت من بکوشند و زحمت بکشند، باز کوتاهی کردهاند و به ژرفای عبادتم نرسند، بلکه باید به رحمت من اعتماد کنند و به بخشایش من امیدوار باشند.
آموخته ام که وقتی ناامید میشوم ، خداوند با تمام عظمتش ناراحت میشود و عاشقانه انتظار میکشد که به رحمتش امیدوار شوم . . . !
در روایت است که :
حضرت امام صادق (ع) فرموده است که حسن ظن به خداوند به این معناست که به غیر خدای متعال امید نداشته باشید و فقط به او دل ببندید و از چیزی غیر از گناهان خود نترسید یعنی باید از گناه دوری کنید، گاهی تقوا را به معنای دوری از گناهان معنی کردهاند. کسی که تقوا پیشه کند، گناهی مرتکب نمیشود و در نتیجه از عذاب الهی خوف ندارد ولی اگر کسی تقوا پیشه نکرد و سراغ گناه رفت، طبعاً کیفر اعمال خود را خواهد دید.
حضرت پیامبر اعظم (ص) می فرماید:
کسی که در باقی مانده عمر خویش به کارهای نیک اقدام کند، از گناهان گذشته اش مورد پرسش قرار نمی گیرد، و کسی که در ادامه عمرش گناه و نافرمانی را ادامه دهد، گذشته و آینده او مورد مؤاخذه و سؤال قرار خواهد گرفت.
این حدیث شریف، پیامهای مختلفی داره که یکی از اونها، امیدوار شدن به آینده و ناامید نشدنه . گاهی انسان در نیمه راه از خواب بیدار و متوجه می شه که تا امروز به بیراهه رفته. به همین دلیل، خودش رُ سر دوراهی می بینه که آیا به این انحراف و گمراهی ـ که آینده رُ تاریک می بینه و راه را بسته ـ ادامه بده یا برگره؛ چرا که از هر کجا برگرده، فایده اس و راه نجات باز، و خدای بزرگ، انسان مؤمن و درست اندیش رُ در کوچه های تاریک و پشت درهای بسته رها نمی کنه و به او پیام می ده که هرگاه پشیمان شدی، می تونی جبران کنی؛ زیرا راه رشد و رستگاری همیشه باز ِ.
(امید به خدا در آیات قرآن کریم)
از رحمت خدا ناامید نشوید که تنها گروه کافران از رحمت خداوند، ناامید می شوند.
جز گمراهان، چه کسی از رحمت پروردگارش ناامید می شود؟بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خدا ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.
هنگامی که به انسان نعمت می بخشیم، از حق روی می گرداند و متکبرانه دور می شود و هنگامی که کمترین بدی به او می رسد، از همه چیز ناامید می گردد.
ای کسانی که ایمان آورده اید! با قومی که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده، دوستی نکنید. آنان از آخرت ناامیدند، همان گونه که کافرانِ مدفون در قبرها ناامید هستند.
کسانی که به آیات خدا و دیدار او کافر شدند، از رحمت من ناامیدند و برای آنها عذابی دردناک است
اگه زندگی صد بار تو رو به زانو درآورد ، با امید و توکل به خدا، برای صد و یکمین بار، بازهم بلند شو .
امید ِ به خدا کیمیاست
وقتی به خدا امیدوار باشی ... با بدترین گناهها هم باز برمیگردی و توبه میکنی
وقتی به خدا امیدوار باشی ... زیر ِ بار ِ سخت ترین مشکلات هم خم نمیشی
وقتی به خدا امیدوار باشی ... هیچ غصه ای بی تابت نمیکنه
وقتی به خدا امیدوار باشی دنیا برات زیباتر ... کارها آسون ترن .... زندگی به روالی شیرین میگذره
وقتی به خدا امیدوار باشی نگاهت به دست ِ مردم نیست
وقتی به خدا امیدوار باشی از مردم توقعی نداری
پس راحت تر زندگی میکنی .... بیشتر محبت میکنی و خدا از تو راضی تره.
(مناجات)
خدایا!
عنانمان را از دست نفسمان بستان
و یاد خودت را چنان در دلمان بنشان که تو از چشممان ببینی
و از گوشمان بشنوی و از زبانمان بگویی.
خدایا!
در قیامت با چه رویی به چشمهای تو نگاه کنیم که در مقابل عمری نعمت،
جز گناه و معصیت نیاورده ایم.شرمساریِ آن روز از هر عذابی دردناک تر است
در گذر ِ اوقاتی که مثل ِ گذر ِ ابرهاست
به چهاردهمین روز از خرداد ماه سال 1396 رسیدیم
و به نهمین سحر از ماه آسمانی رمضان .
به نامِ خدایی که مقدرات ِ امور همه در دست ِ اوست
خدمت ِ همه شما همراهان ِ آشنای ِ سحری عرضِ سلام داریم و با امید ِ به خدای ِ بزرگ در اوقاتی دیگر از بهترین روزها و شبهایِ سال با شما همراه هستیم
از خدای ِ بزرگ میخوایم که به قلم ِ رحمت و لطف و محبتش .... تقدیری نیک رُ برای ِ ما رقم بزنه
تقدیری که در اون جز خدا بنده کسی نباشیم
تقدیری که در اون دلهامون یکی بشن با رضای ِ خدا
تقدیری که مار ُ به خدا نزدیک تر کنه
و روح و اندیشه هامونو بالا ببره تا جایی که به درک ِ سعادت ِ واقعی برسیم
تا جایی که واقعا دنیا برامون بشه گذرگاه
بشه وسیله
بشه یه مرزعه برای ِ توشه آخرت
تا جایی که از بفهمیم رضایت ِ خدا در رضایت ِ بنده های ِ خوبش ِ
تا جایی که بفهمیم دنیا محل ِ ابتلاست
و هر که مقرب تر .... در بلا .. تر
گفتنیها زیاده که هر وقت موعد ِ حرف ِ بنده ها با خداست
دلگویه ها زیاد میشه
و چه وقتی بهتر از سحر برای ِ این گفتگوهای ِ خودمونیِ خودمون و خدا .
با ما باشین در اوقاتی که حتی فرشته ها هم نمیتونن ارزشش رُ حساب کنن.
میگن بهترین جایگاهی که یه بنده میتونه بهش برسه
خدایی شدن
میگن کسی که اجابت ِ این خدایی شدن رُ از خدا بگیره
نه فقط یک سال که همه عمرش رستگار شده
هنوز روزها و شبهای ِ زیادی مونده و فکر میکنم دیر نشده برایِ این که به فکر خواستنه بهترینها از خدا باشیم و این که چطور به این بهترینها برسیم
کاش ما به درک ِ این حقیقت برسیم که هر چی در این دنیا هست از خیر و خوبی ِ و سختی و آسونی همش نشونه ای برای ِ رسوندنه ما به خداست
مرحوم حاج اسماعیل دولابی : هر وقت توی زندگیت گیری پیش آمد و راهبندان شد ، بدان خدا کرده ، زود برو و با او خلوت کن بگو با من چکار داشتی راهم را بستی . هرکس گرفتار است درواقع گرفتار یار است
حضرت امام صادق علیه‌السلام هر گاه ماه رمضان وارد مىشدند، به فرزندانش چنین سفارش مى‌کردند: ؛ خود را به تلاش افکنید که در این ماه، روزىها تقسیم مىشوند و اجَلها نوشته مىشوند و در این ماه، میهمانان خدا که به زیارت خانهاش مىروند، نوشته (معیّن) مىشوند و در آن، شبى است که عمل در آن بهتر از عمل در هزار ماه است.
گفتم برنده این روزا اونایی هستن که خدایی میشن
و برایِ خدایی شدن
شرط زیارت آسمان، وداع با زمین است.
وقتی با خدا شروع نکنیم، با شیطان پایان می یابیم.
عاشق خدا باش، تا معشوق خلق باشی. فرشی، عرشی نمی شود.
سجده، قله عبادت ها است.
مزرعه دلتان را وجین کنید.
در دستور زبان عرفان، فعل این گونه صرف شود: من نیستم، تو نیستی، او هست.
تنها در یک معامله است که بازماندگان برنده اند: معامله با خدا.
دل معبد فرشتگان است، به شیطان اجاره اش ندهید.
بهشتی ها، بدی های خود را در همین دنیا به جهنم می افکنند.
خداوند قرآن را بر قلب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرو فرستاد، ما نیز آیات قرآن را بر صفحه قلبمان بنویسیم.
اگر وقت کردید، به خودتان هم سری بزنید.
در کارگاه آفرینش، آن که بیشتر خراشیده می شود، قیمتی تر است.
آرمان ها ذکر دل ماست، اگر آسمانی باشد ما را آسمانی می کند و اگر زمینی باشد، ما را زمینی می کند.
حضرت علی علیه السلام میفرمایند:
در عجبم از مردمی که:
به دنبال دنیایی هستند که روز به روز از آن دورتر میشوند،
و غافلند از آخرتی که روز به روز به آن نزدیکتر میشوند .
رستگار می شود؛
هر که عمری دل به دوست ،
و سر در راه دوست می دهد ...
آری؛ به خدای کعبه قسم، که رستگار می شود .
حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) فرمودند:
رسیدن به خدای عز و جل ، مسافرتی است که درک نمی شود ، مگر با شب زنده داری و نماز شب
حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
از جمله سخنان خدای تبارک و تعالی به حضرت موسی (ع) این بود: ای موسی! تقرب جویان ، به چیزی مانند پارسایی و دوری از محرمات من نزد من تقرب نجستند.پس ، اینان را بهشتهای جاویدان می بخشم و هیچ کس را با آنان در آن بهشت ها شریک نمی کنم .
(مناجات)
الهـی
باز آمدیم با دو دست تهی چه باشد اگر مرحمی بر خستگان نهی
الهـی
گرفتار آن دردم که تو دوای آنی و در آرزوی آن سوزم که تو سرانجام آنی
الهـی
هر دلشده ای با یاری و غمگساری و من بی یار و غریبم
الهـی
چراغ دل مریدانی و انس جان غریبانی، کریما آسایش سینه محبانی و نهایت همت قاصدانی
الهـی
جرم من زیر حلم تو پنهان است و تو پرده عفو خود بر من گستران
الهـی
این چیست که با دوستان خود را کردی که هر که ایشان را جست ترا یافت و تا ترا ندید ایشان را نشناخت
الهـی
عاجز و سرگردانم ، نه آنچه دانم دارم و نه آنچه دارم دانم
الهـی
بر تارک ما خاک خجالت نثار مکن و ما را به بلای خود گرفتار مکن
الهـی
چون به تو بنگریم شاهیم و تاج بر سر وچون بخود تگریم خاکیم و از خاک کمتر
الهـی
هر کس تو را شناخت هرچه غیر تو بود بینداخت .
جالب ِ که ماها یه وقتایی خیلی راحت به آدمهای ِ دور و برمون اعتماد میکنیم
به کسایی که شاید خیلی خوب هم نشناسیمشون
و حتی مطمئن نباشیم که بتونن کمکی بهمون بکنن
اما ... اما وقتی پای ِ اعتماد ِ به خدا وسط میاد ... کار یه ذره برامون سخت میشه و چندان راحت نمیتونیم بهش اعتماد کنیم
به خدایی که هر چی داریم از اونه و همه زندگیمون در ید ِ قدرتش ِ
و هیچ چیزی جز به اراده او اتفاق نمیفته
خدایی که اگه بهش اعتماد کنیم محال ِ ما رُ جز به مقصد ِ خیر و سعادت برسونه
خدایی که در سوره مبارکه زمر آیه شریفه 36 میفرمایند:
آیا خداوند براى بندهاش کافى نیست؟ و مردم تو را از غیر خدا مىترسانند و هر که را خدا گمراه کند پس هیچ راهنمایى براى او نخواهد بود.
در شرح ِ معنی ِ این آیه
آورده اند که بت پرستان به پیامبر اسلام می‌گفتند: اگر بت‌های ما را تحقیر کنی، به تو بلا و آزار میرسد. این آیه نازل شد و به حضرت دلداری داد که: آیا خداوند براى بندهاش کافى نیست؟
و ما وقتی خوب نگاه میکنیم میبینیم که واقعیت هم جز این نیست
واقعیت اینه که وظیفهٔ ما در هر شرایطی بندگی خداست چنانکه در حدیث می‌خونیم: کسی که همهٔ تلاش و همتش بندگی خدا باشد، خداوند خواسته‌های دنیا و آخرتش را برآورده میکند واگر انسان بنده خدا شد، خداوند امور او را کفایت و کفالت میکند
این آیه به ساده ترین کلام بیانگر نقش اطمینان انسان به خداوند در تحقق کفایت الهی ِ
حضرت امام على علیه السلام مىفرمایند:
ریشه خشنودى، حسن اعتماد به خداست.
و نیز فرمودند:
هر که به خدا اعتماد کند، یقین او باقى بماند.
و هر که به خدا اعتماد داشته باشد، امور را به او واگذارد.
میگن اونایی که به خدا اعتماد دارن ... اونقدر باهاش رفیق میشن که سعی میکنن هر چی بین ِ خودشون و خدا هست شفاف و درست باشه
میگن خدا هم این وسط کم نمیذاره و احوال ِ زندگی ِ این جور بنه هاش ُ با بقیه مردم راست و درست میکنه
این حرف ِ من نیست
نقل از روایت ِ مشهوری ِ که میگه : هرکس میان خود و خدا را اصلاح کند خدا میان او و مردم را اصلاح میکند
میگن اونایی که به خدا اعتماد میکنن
انقدر عاشقش میشن که گوش ِ دل به حرفاش میدن
استاد ِ عزیزی داشتم که میگفت:
دل دادن به گوش دادنه ؛ نمیشه خودت رو دلداده کسی بدونی، ولی گوش به حرفهاش ندی ، ( البته گوش دادنی که عمل در پی داشته باشه)
بعدش
روی تکه ای کاغذ عکس یک قلب رو کشید.
پرسید : میتونی بگی این چیه ؟
با تعجب گفتم : معلومه این شکل یک قلب و علامت عشقه !
کاغذ رو از وسط تا زد و گفت : عشق از دو گوش تشکیل شده ؛
میدونی یعنی چی ؟ نمیشه ادعای خداپرستی و عشق به خدا داشت ولی یک گوش ات به خدا باشه و گوش دیگرت به غیر خدا ...
کاغذ رو به دستم داد و گفت وقتی به خد اعتماد میکنی باید فقط گوش باشی و بگی چشم
چون اون هیچ وقت برات بد نمیخواد .
یکی میگفت : اگه " به اضافه ی " خدا باشی میتونی " منهای" همه چیز زندگی کنی ...
برای یکبار هم که شده در زندگیت امتحان کن ...
ضرری متصور نیست ...
توی ِ اعتماد کردنه به خدا هیچ ضرری نیست
چون به کسی تکیه میکنیم که به کسی تکیه نکرده .
به نظر ِ شما خدایی که همه امور ِ عالم از بزرگترین تا کوچکترینش رُ مقدر کرده
خدایی که اداره همه کائنات در دست ِ اونه
خدایی که حتی یه برگ بدون ِ اراده او به زمین نمیافته
ممکنه بنده ای رُ بیافرینه
و اون رُ به حال ِ خودش رها کنه
اونم بنده ای که اشرف ِ مخلوقاتش ِ و براش عزیزه
واقعیت اینه که به ممکن نیست
محال ِ که خدا مار ُ به حال ِ خودمون رها کنه
و محال ِ که حواسش به امور ِ زندگی ِ ما نباشه
خدا .... برای ِ همه بنده هاش کافی ِ
که به نظر ِ من توجه و محبت ِ او به بنده هاش خیلی بیشتر از اونیه که باید باشه
خیلی خیلی خیلی بیشتر .
باور داشتن به خدا بیشتر از روزهای ِ خوب .. مال ِ اون روزاییه که طاقت ِ آدم تموم میشه ... مال ِ اون روزایی که هیچ کس برای آدم نمیمونه ... و تو دقیقا احساس میکنی که همه چی برات به آخر رسیده
خدا رحمت کنه مجتهد بزرگ آیت ا... تهرانی رحمه ا.. علیه ُ که فرمودن: دقیقا همون جایی که امید ِ بنده از همه ناامید میشه و جز خدا کسی براش نمیمونه .. موقع ِ اجابتِ دعاست.
خدا برای ِ بنده هاش کافیه و این از روز هم روشن تره
اما اگه گاهی توی ِ دل ِ بعضیامون یه شک و تردید میافته
واسه اینه که .. اشکال ِ کار از ماست
اشکال از ماست که دچار ِ فراموشی میشیم
دچار ِ فراموشی میشیم و نگران ِ رزق و روزی و یادمون میره که رزاق بودنه خدا ازلی و ابدیِ
دچار ِ فراموشی میشیم و نگران ِ غصه هایی که بی طاقتمون میکنن و یادمون میره که یاد ِ خدا آرامش ِ دلهاست
دچار ِ فراموشی میشیم و نگران ِ سختیهایی که گاهی طاقتشونو نداریم و یادمون میره که توکل ِ به خدا محکم ترین تکیه گاه ِ
دچار ِ فراموشی میشیم و نگران دنیا و زندگی و آخرتمون و یادمون میره که خدا برای ِ همه زندگی ِ این دنیا و اون دنیای ِ بنده هاش کافیه .
دلواپسی و اضطراب ، گرفتاری ِ خیلی از ماهاست
اونقدر که داشتنه یه لحظه ء آروم و بی دغدغه .. آرزومون شده
آرزویی که برای ِ پدرها و مادرها مون انقدر دست نیافتنی نبود
و برای ِ پدربزرگها و مادربزرگهامون ... کاملا ممکن و شُدنی
ما خیلی از سالهای ِ زندگیه پدر و مادر و پدربزرگها و مادربزرگهامون دور نشدیم
اما... از اعتقادهای ِ ساده و صمیمی و باورهای ِ محکمشون به خدا .. خیلی دور شدیم
سهم ِ خدا ... توی ِ زندگیهای ِ اونها ... خیلی بیشتر از زندگیهای ِ ما بود.
میگن آدمها به اون چیزایی که میبینن بیشتر اعتماد میکنن تا به نادیده ها ... اعتمادی که خیلی جاها چندان درست هم از آب درنمیاد
مثل ِ ....
اون وقتایی که ما از بین ِ خدای ِ نادیدنی و بنده های ِ دیدنی ... به آدمها تکیه میزنیم و فکر میکنیم که انتخاب ِ خوبی کردیم
غافل از این که سهم ِ ما با این انتخاب یه باخت ِ بزرگه ... چون ... چون خدا ... ما رُ ... به همون بنده ها واگذار میکنه
و قطعا اونچه که اتفاق میافته با اون چیزی که از اعتمادِ به خدا عایدمون میشد ... خیلی فرق داره
بزرگی میگفت: خدای ِ برگ هیچگاه از احوال ِ بندگانش غافل نیست و حتی زمانی که بندگان او را از یاد میبرند در اندیشه آنهاست .. در اندیشه تا ... امور ِ خیرشان را ثوابی دو چندان بخشد و به بهانه ای از خطایشان بگذرد
اعتماد داشتنه به خدا... یعنی این که مطمئن باشی روزی ِ تو میرسه و انقدر برای ِ تامین ِ زندگی .. به در و دیوار نزنی.
اعتماد داشتنه به خدا .. یعنی این که مطمئن باشی ...بعد از هر سختی .. آسونیه ... و انقدر توی ِ مشکلات خودتُ گرفتار ِ دلهره و پریشونی نکنی.
اعتماد داشتنه به خدا .. یعنی این که ... همیشه به کار ِ درستی که انجام میدی .. ایمان داشته باشی و حتی اگه همه دنیا بهت پشت کردن .. مطمئن باشی که خدا رُ داری.
اعتماد داشتنه به خدا.. یعنی یه زندگیه آروم ... یعنی .. تکیه زدن به یه پناه ِ محکم ... یعنی داشتنه خدایی بی همتا برای ِ عمر
(مناجات)
الهی! دیده ده که جز تماشای ربوبیت نه بیند و دلی ده که غیر از مهر عبودیت تو.
الهی! پایی ده که با آن کوی مهر تو پوییم و زبانی ده که با آن شکر آلای تو گوییم.
الهی! در آتش حسرت آویختیم چون پروانه در چراغ، نه جان رنج دیده نه دل آلم داغ.
الهی! در سر آب دارم، در دل آتش، در باطن ناز دارم، در باطن خواهش در دریایی نشستم که آن را اکران نیست، به جان من دردیست که آن را درمان نیست. دیده من بر چیزی آید که وصف آن به زبان نیست.
الهی! ای کریمی که بخشنده عطایی و ای حکیمی که پوشنده خطایی و ای احدی که در ذات و صفات بی همتایی و ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی، به ذات لایزال خود و به صفات با کمال خود و به عزت جلال خود و به عظمت جمال خود که جان ما را صافی خود ده، دل ما را هوای خود ده، چشم ما را ضیاء خود ده و ما را آن ده که آن به.
***************************************************
امروز پانزدهم خردادماه سال 1396
و گذر از دهمین قرار ِ سحری
به نام ِ خدا ....... سلام
در آخرین ساعات ِ مونده تا طلوع ِ فجر
و در نزدیک ترین فاصله زمین تا آسمون
میشه بهترین قرار ِ عالم رُ گذاشت.
قرار با کسی که همه این دنیا تو دستاش ِ و هیچی بی اجازه اون اتفاق نمیافته.
کسی که اگر اراده به انجام ِ کاری بکنه ... ناممکنی براش نیست و اگر نخواد ، ممکن ترینها هم ناممکننه.
کسی که عاشقِ ماست ، نه فقط ما که عاشق ِ همه بنده هاش ِ .
همون خدایی که گفت :
ای بنده ی من اگر مرا اطاعت کنی مطیع تو می شوم و وقتی مطیع من شدی تو را دوست خواهم داشت و این گونه عاشقت می شوم و هر کسی را که من عاشق او شوم شهیدش می کنم و خودم خون بهای او می شوم(یعنی بهشت را از آن او می کنم).
فکر کردنه به این حدیث قدسی همیشه منو متحیر میکنه
و برای ِ این تحیر و تامل چه اوقاتی بهتر از این اوقات سحر.
لطفا در فصل عاشقانه این سحر با ما همراه باشید
واقعیت اینه که ماها تا حالا یه عالمه از این حرفا و حدیثا شنیدیم
که البته خوب نشنیدیم چون اگه درست میشنیدیم از کنارش راحت و بی تفاوت نمی گذشتیم
خدای ِ بزرگ توی ِ این حدیث میگه:
تو اطاعت کن مرا،عاشقت می شوم...
باورتون میشه .. این که خدا با این همه عظمت عاشق ِ بنده هاش بشه؟
شاید ماها سخت باور کنیم ولی حقیقته
خدا عاشق بنده هاش ِ و این ماییم که متوجه نیستیم،غفلت داریم ،خودمونو به یه راه دیگه می زنیم و ...
حالا که خدا عاشق بنده هاشه چرا ما عاشقش نباشیم؟
اونم وقتی بی نیاز خداست و ما بهش نیازمندیم
چیز زیادی که ازمون نخواسته فقط خواسته اطاعتش کنیم .
راهشم نشونمون داده!
به اطرافت نگاه کن .... ببین دور و برمون پُره از راه هایی ِ که میتونه مار ُ به خدا برسونه.
حضرت امام باقر(ع) در مورد اهمیت دعاى سحر مىفرماید: اگر مردم عظمت این دعا را در نزد خدا بدانند و از اجابت سریعِ آن آگاه باشند، خود را براى آن به کشتن مىدهند، گر چه با شمشیر باشد. آن حضرت، اسم اعظم خدا را در این دعا مىداند و از آن به عنوان«رمز بزرگ» یاد نموده و خواستار کتمانش از نامحرمانى چون منافقان، دروغگویان و منکران مىگردد.
خدای بزرگ در حدیثی قدسی میفرمایند:
وقتی هفت ویژگی در بنده ی من جمع بشود او عبد می شود:
تقوا داشته باشد،
سکوت نسبت به حرفهای بیهوده داشته باشد،
ترسی از خدا داشته باشد،
به اندازه ی نیاز بخورد،
دنیا را هدف قرار ندهد زیرا من این را دوست ندارم
و از خوبان خوشش بیاید چون من از این کار خوشم می آید
و در خلوتها از من حیا داشته باشد.
حاج شیخ کریم حائری می فرمودند که اگر من در خواب هم نامحرمی را ببینم چشم فرومی بندم.
میگن آدم اون راهی رُمیره که دلش میگه
این سحرها با خودمون فکر کنیم که دلمون جای ِ کیه
خدای ِ بزرگ میفرمایند:
من در زمین و آسمانم نمیگنجم ،
ولی قلب بندۀ مؤمنم مرا در خود جای می دهد.
حضرت سید ابن طاووس رحمه ا.. علیه فرمودند: عدّهاى اوّل سالشان، اوّل فروردین است. مثل یک نو جوان که تلاش مى‌کند اوّل فروردین لباس نو در بر کند. درخت ها هم اوّل سالشان فروردین است که لباس هاى نو و تازه در بر مى‌کنند. یک کشاورز، اوّل سالش اوّل پاییز است که در آمد مزرعه را حساب مى‌کند. تاجرى که کارگاه تولیدى دارد هم اوّل سالى را براى خود تعیین مى‌کند. امّا آن ها که اهل سیر و سلوکند، اوّل سالشان ماه مبارک رمضان است و حساب ها را از ماه مبارک تا ماه مبارک بعدى بررسى مى‌کنند.
بعضیا یه همچین وقتایی میگن بار ِ گناهای ِ ما اونقدر سنگینه که هیچ جوری نمیتونیم باور کنیم که خدا بهمون نگاه بکنه چه برسه به این که دوستمون داشته باشه ......
من هیچی نمیگم جز کلام صادق ِ کتاب ِ خدا در سوره زمر , آیه 53 که :
بگو: «ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است .
حضرت امام باقر(علیه السلام) مىفرماید: براى هر چیزى بهارى است و بهار قرآن، ماه رمضان است.
حضرت امام خمینى رحمه الله ملاقات هاى خود را در ماه مبارک رمضان لغو مىکرد. تا بیشتر به دعا و قرآن برسند و مىفرمود: خودِ ماهِ رمضان، کارى است. امام در نجف بودند، در ماه رمضان، هر روز ده جزء قرآن مىخواند. یعنى هر سه روز، یک مرتبه قرآن را ختم مىکرد. بعضی ها خوشحال بودند که در این ماه دو دوره قرآن را خواندهاند، ولى بعد متوجّه شدند که امام، یازده دور قرآن را در طول این ماه شریف خواندهاند.
ای فرزند آدم …
راست نمی گوید آنکه از عشق من دم می زند
اما چون شب بر دیارش پرده می کشد ،
سر به بالین می گذارد و می خوابد …
آیا هر عاشقی دوست ندارد که با معشوق خود تنها باشد؟
آیا هر عاشقی انتظار نمی کشد که فرصتی برای گفت و گوی معشوق در خلوت بیابد؟
آنکه مرا دوست دارد فراموشم نمی کند.
من هر شب به سراغ دوستان و یاران خود می آیم
و چشمانشان را بر دلهایشان می گشایم
تا با من رو در رو سخن بگویند
و در تاریکی شب با من حرف بزنند
و مرا نزدیک خود بیابند
و پاسخ مرا به پرسش های خود بشنوند.
حضرت موسی(ع) به خداوند متعال عرض کرد: خداوندا! آیا به من نزدیک هستی که با صدای آهسته تو را صدا کنم یا از من دوری که با صدای بلند تو را بخوانم؟ خطاب آمد: ای موسی، من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند.
************************************************
اگه باور کنیم فاصله ما با خدا هیچ ِ
با خدایی که فرمود
ای آدم! آنچه بین من و توست: از تو دعا و از من اجابت.
یکی از جاهایی که اصرار کارساز میشه
توبه و طلب ِ بخشش از خداست
از رسول اکرم (ص) نقل شده که خداوند متعال فرمود:
وقتی که بنده می گوید: خداوندا! مرا ببخش، خدا از او روگردان می شود و اگر دفعه ی دوم هم بگوید، باز خداوند به وی اعتنا نمی کند. امّا در دفعه ی سوم، خداوند به ملائکه می فرماید:نمی بینید بنده ی مرا که از من مغفرت خواست و من به او اعتنا نکردم، دوباره خواست باز اعتنا نکردم، دفعه ی سوم هم خواست. پس این بنده ام معتقد است که کسی غیر از من نمی تواند گناهان را ببخشد. لذا من شما را شاهد می گیرم که گناهان این بنده ام را بخشیدم.
خداوند به حضرت داوود (ع) وحی فرمود:
ای داوود! آنچه را می گویم از من بشنو:
هر کس به سوی من بیاید در حالیکه از گناهانش خجالت می کشد، او را می بخشم و از حافظه ی او هم بیرون می کنم (تا دیگر خجالت نکشد)
ای داوود! هر کس یک عمل خیر به خاطر من انجام دهد، او را وارد بهشت می کنم. داوود عرض کرد: خداوندا! آن عمل خیر چیست؟ خداوند فرمود: بردن غم از دل بنده ی مسلمان. داوود عرض کرد: خداوندا!
پس سزاوار است کسی که تو را شناخت امیدش را از تو قطع نکند.
بعضیا دلگیرن حرفشون اینه که خدا صداشونو نمیشنوه
حضرت امام صادق (ع) فرمودند:
هنگامی که داوود در عرفات توقف کرد و به مردم نگاه نمود و از کثرت تعداد آن ها آگاه شد، بالای کوه عرفات رفته، شروع به دعا نمود. وقتی که مراسمش به پایان رسید، جبرئیل بر وی نازل شد و گفت: ای داوود! خداوند می فرماید: چرا بالای کوه رفتی و مناجات کردی؟ ترسیدی که من صدای تو را در پایین کوه نشنوم؟
بعد جبرئیل داوود را با خود، به کنار رودخانه برد و با وی به اعماق دریا فرو رفت. در آنجا یک صخره ای بود آن را کندند و از داخل آن یک کرمی بیرون آمد. جبرئیل به داوود گفت:
ای داوود! خداوند می فرماید: من صدای این کرم را که در میان سنگ و در داخل دریا قرار گرفته می شنوم. پس تو گمان کردی صدای کسی که مرا بخواند به گوش من نمی رسد؟
از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که خداوند فرمود:
وقتی یکی از بندگان مؤمنم گناه بزرگی را مرتکب شود که مستوجب جزا، هم در دنیا و هم در آخرت باشد، پس من صلاح آخرت او را رعایت می کنم. لذا در مجازات او در دنیا تعجیل می کنم تا او را مجازات کنم و با این که قادرم او را مجازات کنم ولی مجازات او را متوقف می کنم. در اجرای مجازات او تردید می کنم در نتیجه برای این که بنده ی مؤمنم ناراحت نشود آن مجازات را انجام نمی دهم بلکه با عفو و چشم پوشی به وی احسان می کنم تا جبران آن نماز های نافله اش باشد که می خواند. و بلا را از وی بر می گردانم در صورتی که تقدیر کرده بودم و بعد هم اجر نزول آن بلا را برایش می نویسم و اجر او را زیادتر می کنم به طوری که بنده ام احساس نمی کند و آزاری به وی نمی رسد.
بلی، من خداوند کریم و رئوف هستم.
(مناجات)
خداوندا
مرا بی نیاز کن از حلالت
تا از حرام بی نیاز شوم
و به طاعتت تا از معصیت روی گردان گردم
و از فضلت تا محتاج به غیر "تو" نگردم.
خدا شایسته ستایش و احترام ِ
احترام گذاشتن به خدا، به معنای اینه که ما خداوند رُ در جایگاه بالایی از فکر و ذهن خود قرار بدیم
بزرگی میگفت :
نام پر شکوه او را بستایید، عظمت او را بیان کنید
و به همگان بگویید که خدا چقدر عظیم است، و با اندیشه به عظمت ِ او ، در دل به او احترام بگذارید.
بعضی از ما گاهی بین ِ احترام و ترس از خدا دچار اشتباه میشیم اما
اما به گواهی ِ آیات ِ قرآن
بین ِ این دو مفهوم فاصله زیادی وجو داره
به عبارت بهتر ترس ِ بنده در حضور ِ خدا
به مثابه ترس در برابر ِ وجود بزرگی ست که از حرمت و ابهت ِ بالای ِ او
امکان ِ کوچکترین خطا و اشتباه هم از انسان سلب میشه
خداوند خود ، در آیهی 14 از سورهی ابراهیم خداوند می فرمایند
ترسیدن از جهنم یک چیزی است و احترام گذاشتن به خود خداوند متعال موضوع جدایی است
و خودش عامل پیروزی است
این یعنی ترس ِ درست و صحییح از خدا عامل سعادت و پیروزی ِ انسان است.
احترام به معنای ِ بزرگداشت درونی. و ادب بزرگداشت ظاهری ست
ادب رعایت آداب محترم بودن است
و ما باید از ادب به احترام برسیم و از احترام به محبت
محبتی که سرآغاز ِ عاشقی ست.
برای ِ خدای ِ بزرگ احترام آن است که ما از دوذن و قلب بزرگش بداریم
احترام ِ به خدا زمانی به کمال ِ مطلوب ِ خود میرسد
از که دل و درون به تجلی ی ظاهری در اعمال و رفتار ِ زندگی ما برسد
و این یعنی که ما در شئون ِ ظاهر و باطن حرمت ِ خدای ِ بزرگ رُ حفظ کنیم.
حضرت امام سجاد علیه السلام در دعایی می فرمایند
«پروردگارا! مپندار که جرات ِ من بر گناه از آن جهت است که شما را کم ارزش ترین بیننده می پندارم بلکه شما بخشنده ترین و درگذرنده ترین می بینم.
آمدم، آمدم به سوى تو باز
اى خداى کریم بنده نواز
پاى تا سر همه نیازم من
از کرم سایه بر سرم انداز
آبروى گداى خویش مریز
دستم آخر سوى تو است دراز
بسته اى راه ناامیدى را
کرده اى چون که باب رحمت باز
(مناجات)
الهی ما را دلی نازک تر از شیشه است
سنگ ِ بی مهری بر شیشه صندوق خانه دل ِ ما مزن
ای نامت عاشقان را دوا
یادت عشاق را جان
و نامت مژده وصال ِ آنهاست
برما ببخش که بی پرده از عشق سخن میگوییم
الهی شرم ِ حضور داریم و در وادی ِ حسرت سرگردانیم
خدایا اگر تو را نخوانیم
پس با که سخن بگوییم؟
معبودا و سیدا، سوگند به عزتت و به جلالت، اگر بازخواستم کنی به گناهانم ، باز خواهمت به عفوت
واگربازخواستم کنی به پستیم، بازخواهمت به کرمت
واگردرآوری مرا در آتش ، گزارش میدهم دوزخیان را که دوستت دارم.
بدون شک داشتن یه روح ِ پاک و یه دل ِ بزرگ مثل ِ داشتنه هر چیز ِ دیگه ای توی ِ این دنیا واسه خودش آدابی داره
چیزی که داشتنش معمول و رایج نیست
و اگه خواهانش هستیم باید خودمونو مهیاش کنیم
مهیا کردنی که حتما تمرین میخواد ......
همه ما دور و برمون پر ِ از آدمهای مختلف
از کسایی که یه وقتایی تو زبون هم میگیم که دلشون خیلی کوچیکه
و یا کسایی که میگیم روح ِ بزرگی دارن
اون چیزی که مشخص ِاینه که اگه به ما باشه ما همه دوست داریم دل و روحی بزرگ داشته باشیم
و مثل ِ کسایی باشیم که دلاشون بی انتهاست
با ما بمونین تا خدمتتون عرض کنم که با توجه به آیات و روایات و کلام ِ بزرگان چطور میشه به این ثروت ِ ابدی دست پیدا کرد.
یکی از راه های ِ رسیدنه به روح ِ وسیع و بزرگ اینه که خودتو به یه منبع و سرچشمه بی انتها وصل کنی
یعی کسی یا چیزی رُ پیدا کنی که بتونی توی ِ لحظه های ِ سخت و دقیقا همون جاهایی که دیگه طاقتی برات نمیمونه بهش تکیه کنی
کسی که بتونی بهش مطمئن باشی
مطمئن از این که از تکیه کردن و اعتماد ِ بهش پشیمون نمیشی
خیلی از ماها تکیه مون به خودمونه
خیلیامون به پدر و مادرمون
و خیلیای ِ دیگه مون به دوست و اشنا و رفیق ِ قدیمی
اما بین ِ همه ماها اندازه دل ِ اونایی که تکیه شون به خداست
از بقیه بزرگتره
چون اونا به کسی وصلن که بزرگترین و بالاترین حقیقته عالمه.
میگن اگه خواستین دل و روح ِ آدما رُ اندازه بگیرین
ببینین
کدوماشون از بقیه آروم ترن
چون هر چی اندازه دل ِ آدما بزرگتر میشه
آرامششون هم بیشتره
چون هر غصه و سختی و گرفتاری رُ که جلوی ِ دلشون میذارن
میبینن که در برابر ِ خدایی که توی ِ دلهاشون جای داره
عجیب کوچیک و بی مقداره.
تا حالا به این فکر کردیم که چرا میگن خدا توی ِ دل ِ بنده هاش ِ
چون این دل ..... شروع ِ همه چیه
و همه اتفاقای ِ زندگی گره خورده به همین دل
به دلی که باید توی ِ غصه ها صبور باشه
توی ِ سختیها محکم باشه
به دلی که باید تویِ کارای ِ خوب پیش قدم بشه و توی ِ خطا و گناه عقب بشینه
انگار این دل ِ که حتی به عقل ِ آدمم فرمون میده
دلی که اگه هدایتش دست ِ خدا باشه
همه چی درست میشه
هم این دنیا و هم اون دنیا
و برای ِ این که دلمون جایگاه ِ خدا باشه
باید بزرگش کنیم.
یه نشونه برای ِ اونایی که روح ِ بزرگی دارن صبوری ِ ...
چون اونا میدونن که خدا همه چی رو میبینه و میشنوه.
فکر نکنین بزرگ شدنه روح و دل فقط سهم ِ بعضی از آدمهاست
نه
دلهای ِ همه ما بزرگ میشه اگه توی ِ عصبانیتهامون چشمامونو روی ِ همه چی نبندیم
دلامون بزرگ میشه اگه انقدر از هم توقع نداشته باشیم
دلامون بزرگ میشه اگه انقدر دنبال ِ مقصر نباشیم
دلامون بزرگ میشه اگه گاهی خودمونو جای ِ بقیه بذاریم
دلامون بزرگ میشه اگه شعله غرورمونو کم کنیم
دلامون بزرگ میشه اگه باور کنیم که محور ِ همه چی ما نیستیم و ما هم جزئی از این عالمیم
همین.
دل سپردن به رضایت ِ خدا مهم ترین شرط ِ صاحبدلی ِ
اونم صاحب ِ دلی بزرگ بودن.
فکر کنم داشتنه یه روح ِ بزرگ اونقدر ارزش داشته باشه که بخاطرش حاضر بشیم دیگران ُ ببخشیم
فکر کنم داشتنه یه روح ِ بزرگ اونقدر ارزش داشته باشه که بخاطرش حاضر بشیم گاهی از خودمون بگذریم
فکر کنم داشتنه یه روح ِ بزرگ اونقدر ارزش داشته باشه که بخاطرش حاضر بشیم دیگران ُ واقعا دوست داشته باشیم.
فکر کنم داشتنه یه روح ِ بزرگ اونقدر ارزش داشته باشه که بخاطرش حاضر بشیم کمی بار ِ غصه دیگران ُ به دوش بگیریم و شریکشون بشیم.
فکر کنم داشتنه یه روح ِ بزرگ اونقدر ارزش داشته باشه که بخاطرش حاضر بشیم جز رضای ِ خدا به چیزی فکر نکنیم.
(مناجات)
خدایا
به عزتت سوگند که جز تو مر گناهان خویش را بخشنده ای نمی‌یابم و شکستگی خویش را جز تو پیوندی نمی‌بینم.
من اینک با بالهای تواضع به بارگاه تو باز گشته ام و پیشانی خشوع و خواری خویش بر درگاه قدرتت نهاده ام .
اگر از در رحمت خویش برانیم به کدامین در پناهنده شوم و اگر از قلّه رافتت فرو افکنیم به کدامین دامنه بگریزم؟... که صد افسوس از خجلت و رسوائیم و... هزار افغان از توشه راهم.
ای بزرگ بخشاینده گناهان بزرگ ، از عظیم گناهانم هلاک کننده هایش را ببخش
واز قبیح رازهایم رسوا کننده ها یش را بپوش
و مرا در گرمای حضور قیامتت از خنک گوارای عفوت بنوش.