برنامه
گروه معارف و مناسبتهای رادیو ایران تقدیم میکند.
*****************************************************
به افق آفتاب
*****************************************************
به نام ِ خدایی که بهترین و همراه ترینه.
*****************************************************
در دقایقی قرین به بهترین اوقات ِ روز با شما همراه هستیم و از خدای ِ مهربان درخواست میکنیم که مار ُ بی بهره از برکات و رحمت ِ این لحظات قرار نده .
*****************************************************
خدایی که همیشه با ما هست و اگه ما هم با او باشیم ، همه چی بهترینه .
*****************************************************
خدا کنه که ما هم بنده هایِ خوبی باشیم و حق ِ این بندگی رُ به درگاه ِ خدار ُ ادا کنیم.
*****************************************************
خدایی که همیشه روزن ِ امید ِ ما در اوج ِ سختیها و تاریکیهاست.
*****************************************************
خدایی که هر وقت در ِ آستان ِ کریمانه اش رُ زدیم با محبتش به استقبالمون اومده.
*****************************************************
با این اوصاف چرا با وجود ِ این که میدونیم خدا هست باز هم یه جاهایی احساس ِ تنهایی میکنیم؟
*****************************************************
چرا با وجود ِ این که خدا به خدا باور داریم ، باز هم نگران فردا و فرداهای ِ دیگه ایم؟
*****************************************************
چرا با وجود ِ این که میدونیم خدا محال ِ برای ِ بنده اش جز خیر و خوبی بخواد
بازم یه جاهایی مردد میشیم؟
*****************************************************
چرا گاهی یادمون میره که حقیقت ِ ما نیازه، و حقیقت ِ خدا بی نیازی
و این که آیا این نیاز ما جز با بی نیازی مثل ِ خدا به سر و سامون میرسه ؟
*****************************************************
شما بین ِ نیاز داشتنه به خدای ِ بی نیاز و بنده هاش کدومو انتخاب میکنین و چرا؟
شماره تماس:
شماره پیامک:
****************************************************
فقر ذاتی انسان، اون رُ به سوی خدا می کشونه و او خداوند رُ صدا میزنه. امّا اگه احساس نیاز، نباشه و انسان، خدا رُ صدا نزنه، خداوند متعال هم به او توجهی نخواهد کرد، مثل ِ بیماری که اگه احساس درد و رنج نکنه و به پزشک مراجعه نکنه، بیماریش درمان نخواهد شد.
انسان اگه بخواد به کمال برسه، لازمه اش تلاش و کوشش و انگیزه ای قوی در وجود اونه، بنابراین در دعا، علاوه بر شناختن مقام ربوبی و باور یقینی به توحید، باید احساس نیاز کرد و تلاش کرد وگرنه انسان گمراه، بدون اینکه از مبدأ قدرت مطلق الهی یاری بگیره، راه به جایی نخواهد برد. چنین انسانی روی آرامش واقعی رُ نخواهد دید و از همه برکات روانی، اجتماعی، تربیتی و معنوی دعا محروم میمونه. نیایشگر محتاج، همواره از عمق وجودش می نالد که:
الهی بی پناهان را پناهی
به سوی خسته حالان کن نگاهی
مرا شرح پریشانی چه حاجت
که بر حال پریشانم گواهی
*****************************************************
حضرت امام صادق (علیه السلام) در این زمینه می فرماید: روزی فرشته ای از سوی خداوند متعال به نزد رسول خدا (صلی ا... علیه و آله و سلم) آمد و گفت: ای محمد! پروردگارت سلام می رساند و می گوید: اگر دوست داری، سنگریزه های بیابان مکه را برایت به طلا و جواهرات تبدیل کنم! آن گرامی سرش را بلند کرد و گفت: خداوندا! نه؛ بی نیازی از تو را در دنیا نمی خواهم ولی روزی سیرم و روز بعد گرسنه ام، هنگام سیری، حمد و ثنای تو گویم و در هنگام گرسنگی، تو را یاد می کنم.
*************************************************
بنده محتاج در هر لحظه و در هر مکان که بخواد، می تونه دست به دعا برداشته و رفع حوائجش رُ از خدا بخواد. احساس نیاز، بهترین نعمت الهیه که انسان نیازمند رُ به سمتِ خدا می کشونه و هر قدر بنده نیازمندتر باشه، بیشتر به خداوند نزدیکه.
در آستانه حضرت دوست عشق و شور لازمه و این بالاترین سرمایه یک انسان خداجو و کمال خواهه. اگه درد، آه و نیاز نباشه، واقعا دعا چه اثری خواهد داشت.
بالاترین سرمایه یک نیایشگر راستین، توجه عمیق همراه با ارادت قلبیه که از نیاز و عشق واقعی او بلند میشه و در قالب عباراتی سوزناک و دلربا بیان میشه. حافظ می گوید:
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
دعای نیم شبی دفع صد بلا بکند
طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند
*******************************************
حضرت رسول (صلی ا... علیه و آله و سلم) در دعاهای خود از خداوند متعال درخواست می نمود که: پروردگارا! مرا همواره نیازمند به خود زنده دار و این گونه بمیران و در روز قیامت در زمره نیازمندان محشور گردان! آن بنده صالح پروردگار به همین علت، ساده زیستی، دلبسته نبودن به مظاهر دنیوی و نیازمندی به درگاه حق را انتخاب کرد.
*********************************************
(مناجات)
خدایا!
این سالک غریب آنچنان به روشنای نور تو در جاده عشق عادت کرده است که سپاس مر اینهمه را از یادبرده است .
خدایا!
این دل که در اقیاس تو غرقه گشته است چگونه می تواند تموج آبی تو را ترسیم کند ؟
خدایا!
من در مقام کسی ایستاده ام که همه نعمتهای تو را لمس کرده است معترف آمده است .
خدایا!
من در لباس اذعان بخششهای تو را _ هر چند کوتاه _ به تن کرده ام .
خدایا!
رشد گیاه من اعتراف به وجود خورشید توست .
خدایا!
تویی آن بخشنده مهربان و تویی که بال فضل بر کائنات گشوده ای وسایه لطف بر بندگان گسترده ای .
تویی که خستگی را بر تن دوندگان به سوی خویش نمی گذاری ومأیوس وخسته بازشان نمی گردانی واز قله آرزویت به زیرشان نمی افکنی وشکوفه امید به خود را با رگبار بی مهری ناکام نمی کنی .
ربی! خدای من ! معبودم !
من به ذیل کرمت دست انداختم
و براى دریافت عطاهایت دامن آرزویم را گستردهام
پس مرا بوسیله یگانگى
خالص خود خالص گردان
و از زمره بندگان برگزیدهات قرارم ده
************************************
- ۹۹/۱۱/۲۱