سحر هجدهم 96

به وقت ِ تقویم امروز  23خرداد ماه سال 1396

مصادف با هجدهم رمضان المبارک

به تبرک ِ نام ِ اعظم ِ خدا

خدمت ِ  شما ، همراهان ِ کیمیای ِ اهل ِ سحر ، عرض ِ سلام داریم

و از خدای ِ بزرگ درخواست میکنیم که  ما رُ از برکات ِ این اوقات ِ بی تکرار ، بی بهره نگذاره

که بهره مندان از برکات ِ سحر ، رستگاران ِ عالمن.

حساب ِ این وقتهای ِ سحر .. حساب ِ اوقاتی که همه ما آرزوش ُ داشتیم.

چقدر در روزهای ِ زندگیمون،  بخصوص در اون لحظاتی که بار ِ سنگین ِ گناه .. بی طاقتمون کرده بود ... آرزوی ِ دستی بخشش گر رُ داشتیم که قلم ِ عفو روی ِ همه گناهامون بکشه و دلمونو سبک کنه.

چقدر در روزهایی که از عمرمون سپری شده ، زیر ِ بار ِ سختیها ، مشکلات و گره های ِ زندگیمون ... آرزویِ دستی گشایشگر رُ داشتیم که به گوشه نگاهی آسون کنه برامون همه سختیها رُ.

چقدر در روزهایی که سپری شده .. آرزویِ کسی رُ داشتیم که برامون رفیقی دلسوز و همدمی محرم باشه.

آرزوی ِ کسی که از ما بهتر به احوالمون اگاه باشه و بتونیم در گذرگاه های ِ سخت ِ زندگی بهش توکل کنیم.

اوقات ِ سحر ِ رمضان المبارک ِ ، موعدی برای ِ اجابت ِ دعاها و آرزوهای ِ ماست.

*****************************************************

برآورده شدنه .. دستی برای ِ عفو، تکیه گاهی برای ِ توکل و کسی که با او بزرگترین گره ها هم باز شدنی باشه.

اوقات ِ سحر لحظات ِ کیمیای ِ عالم ِ ، که از سر و حقیقتش، جز اهالی ِ صادق ِ سحر، کسی باخبر نیست.

و برای ِ همینه که ما نه یکبار که صدها و هزاران بار از خدای ِ بزرگ درخواست میکنیم که ما رُ از رحمت ِ سحرگاهی بی نصیب نگذاره.

اونچه خواهید شنید زمزمه ای از دل .... در سکوت ِ سحر ِ

صدایی که بی تردید به گوش ِ خدا شنیده میشه.

فرصت  ِ این سحر رُ هم  با ما میهمان باشید.

در صحیفه ادریس آمده است: خوشا آنان که از روی عشق مرا پرستیدند ومرا معبود وپروردگار خود گرفتند، به خاطر من شبها نخوابیدند وروزها کوشیدند واین نه از روی ترسی بود ونه از بهر امیدی، نه از هراس دوزخی بود ونه به طمع بهشتی، بلکه به سبب محبّت راستین واراده بی شائبه وبریدن از همه چیز ودل بستن به من بود.

توی ِ اوقات ِ سحر خیلیا دعا میکنن

و از چیزای که توی ِ دلشون میخوان با خدا حرف میزنن

فقط وسط ِ این دعاها یه چیزی رُ یادمون نره

اونم این که

دعا بکنیم؛

ولی اگه اجابت نشد؛

با خدا دعوا نکنیم؛

میانه مون باهاش  به هم نخوره؛

چون ما هیچی نمیدونیم اما اون  عالم و خبیر ...

یا رب ، دعای خسته دلان مستجاب کن.

ای کاش یک بار خالصانه و از ته ته دل بتونم این دعا رو زمزمه کنم:

الهی انت کما احب فجعلنی کما تحب

خدایا! تو اون جوری هستی که من دوست دارم، منم اون جوری کن که خودت دوست داری!

نمیدونم واسه شما هم پیش اومده یا نه

این که وقتی با خودتون خلوت میکنین و با خدا حرف میزنین

یه جاهایی اشک توی ِ چشماتون حلقه میزنه و آروم میاد روی ِ صورتتون

قدر ِ این اشکهاار ُ بدونین

چون

خاصیت اشک اینه که

هم چشم رُ پاک میکنه و ] بعد از اون ، [  هم دل رُ

در این کویر خشک ، بارانم آرزوست ...

(مناجات)

خدایا خسته ام ،

از بد بودن هایم ...

از اینهمه تظاهر به خوب بودن هایی که نیستم .

از آفرینش کوهها و آسمانها و هستی که سخت تر نیست ...

خوبم کن ؛

فقط همین.

بزرگان ِ ما میگن که ما هر روز و هر لحظه ء زندگیمون میتونیم بریم پیش ِ خدا و در ِ خونه شُ بزنیم

و این فقط و فقط با به یاد ِ او بودن میسر و امکان پذیره

اونها میگن بهترین وقت برای ِاین دق الباب ... موعدِ نماز ِ

که خدا خیلی دوستش داره

اون وقتی که ما از همه عالم فارغ میشیم و در برابر ِ خدا به بندگی به نماز میایستیم

وقتی که میشه راحت و بی هیچ کم و کاستی با خدا حرف زد از گفته ها و ناگفته ها صحبت کرد

و از اون برای ِ مشکلات گره گشایی خواست

آستان ِ خدا تنها جایی در این عالم ِ که هیچ کس ناامید و با دستهایِ خالی از اون برنمیگرده.

خداى تعالى فرمودند:

هرگاه به دل بنده‌اى سر زنم و ببینم که یاد من بر آن چیره گشته است، اداره و تربیت او را خود به‌عهده گیرم و هم‌نشین و هم‌سخن و هم‌دم او شوم.

و نیز فرمودند:

بنده‌ام! اگر مرا در تنهایى یاد کنى تو را در تنهایى یاد کنم و اگر در میان جماعتى یادم کنى تو را در میان جماعتى بهتر و فراوان‌تر از جمع تو، یاد کنم.

بزرگی میگفت : ماها معمولا ً وقتى میخوایم  یک جایى بریم .. چیزی به عنوان ِ هدیه میبریم که البته سفارش هم شده .. چیزی که تهیه ش برای ِ ما چندان هم سخت نباشه

ایشون میگفتن سعی کنید چیزی ببرین که طرف نداشته باشه

چیزی که دوستش داشته باشه
در مورد ِ رفتن به در خونه خدا هم همین طوره
یه چیزى ببرین که خدا نداشته باشه.  یه چیزى که خدا دوست داشته باشه  و اون چیزى نیست جز عجز. خدا عاجز نیست. خدا دوست داره که بنده‏اش بیاد و بگه که خدایا من ذلت و عجزم رُ براى تو آوُردم  من اقرار براى تو آوُردم. اشک براى تو آوُردم.

پس این طور به طرف خدا بریم.

حضرت امام على علیه‌السلام میفرمایند:

یاد خدا مایه هدایت خردها و بصیرت جان‌هاست.

ثمره یاد خدا نورانى‌شدن دل‌هاست.

هر که دل خویش را با یاد پیوسته خدا آباد کند، در نهان و آشکار نیک‌کردار شود.

ریشه صلاح و پاکى دل، پرداختن آن به ذکر خداست.

کسى که در نهان به یاد خدا باشد، خدا را بسیار یاد کرده است.

مؤمن پیوسته به یاد خداست و بسیار اندیشه مى‌کند.

یاد (خدا) لذت محبان است.

یه وقتایی ماها از زدنه در ِ خونه خدا خسته میشیم و دیگه سری بهش نمیزنیم

این واقعتیه که گاهى دعاهای ِ ما  مستجاب نمى‏شه اما ای کاش ما به روال  ِ دیگه ای به این مساله نگاه میکردیم

میگن کسی در دکان نوشته بود نسیه نمى‏دهیم چون دوست داریم ما شما را ملاقات کنیم. یعنى وقتى نسیه گرفتى مى‏روى و ما دیگر تو را ملاقات نمى‏کنیم.

خدا هم مى‏دونه که بعضی از ماها اگه دعامون مستجاب بشه میریم و دیگه برنمیگردیم

و شاید برای ِ همینه که همیشه یه گوشه‏اش رُ نگه مى‏داره.

در خونه خدا رفتن نباید تنها به صرف ِ وظیفه باشه  همه ما باید بدونیم که آخر  این دق الباب کجاست

مى‏گویند شاهى تصمیم گرفته بود دو گروه هنرمند را بیاورد ببیند کدام یک هنرشان بیشتر است. یک سالن داد به اینها گفت یک گروه آن طرف سالن، یک گروه هم این طرف نقاشى کنید تا من ببینم و مقایسه کنم. یک گروه هنرمندها نقشه کشیدند و یک گروه دیگر فقط صاف کردند آن طرف را. مثل سنگ مرمر صیقل دادند. بعد پرده را کنار کشیدند دیدند هر چه که آن طرف با سختى کشیده‏اند عکسش افتاده روى دیوار این طرف. یعنى اگر دل آئیه شود.

ما در تکرار ِ این دق البابها باید به دلی برسیم که جز خدا ، به هیچ کس دلبسته نیست

اگر ما یک بار در ِ خونه خدا رُ زده باشیم و محبت ِ خدا رُ دیده باشیم

محال ِ که در خونه کس ِ دیگه ای رُ بزنیم

محال ِ که برای ِ رزق ِ بیشتر چشممون به دست ِ رییسمون باشه

محال ِ وقتی مریضی داریم و دکترا خیلی به بهبودش امیدوار نیستن ... از خدا ناامید بشیم

محال ِ توی ِ غصه ها حس کنیم تنهاییم و کسی رُ نداریم

محال ِ توی ِ سختیها احساس کنیم که بار ِ مشکلات فقط روی ِ شونه های ِ خودمونه

و محال ِ دنیا و گذر از دنیا برامون سخت بشه تا

وقتی خدایی هست.

 (مناجات)

الهی؛ ای خدایی که بنده گناه کند و تو را شرم، کرم بُوَد

الهی؛ تو دوست می داری که من تو را دوست دارم با آن که بی نیازی از من. پس من چگونه دوست ندارم که تو مرا دوست داری با این همه احتیاج که به تو دارم.

الهی؛ من غریبم و ذکر تو غریب. ومن با ذکر تو اِلف گرفته ام؛ زیرا که غریب با غریب اِلفت بگیرد.

الهی؛ شیرین ترین عطاها در دل من رجای تو خداوند است و خوش ترین سخن ها بر زبان این گنهکار، ثنای توست و دوست ترین وقت ها بر این بنده ی مسکینِ گنهکار ، لقای توست.

الهی؛ مرا عملِ بهشت نیست و طاقت دوزخ ندارم. اکنون کار با فضل تو افتاد. پس مرا بپذیر.

حضرت امام محمد باقر علیه السلام فرمودند: خداوند عزّوجلّ از میان بندگان مؤمنش، بنده‏‌اى را که بسیار دعا کند، دوست می‌دارد.
پس، همواره در سحرگاهان تا طلوع خورشید دعا کنید؛ زیرا این وقتى است که در آن، درهاى آسمان باز می‌شود، و روزى‏‌ها تقسیم مى‏‌گردد و حاجت‏‌هاى بزرگ برآورده می‌شود.

امام صادق علیه السلام فرمودند : خداوند به موسی علیه السلام وحی فرمود: آن کس که گمان برد مرا دوست دارد اما چون شب فرا رسد چشم از عبادت من فرو بندد، دروغ می گوید. مگر نه این است که هر دلداده ای دوست دارد با دلدار خود خلوت کند؟! هان! ای پسر عمران، چون شب شود من متوجه دوستداران خود شوم ودیده دلشان را بگشایم وکیفرم را در برابر چشمانشان مجسم کنم و با من گفتگو کنند چنان که گویی مرا می بینند ودر حضور خودم با من سخن می گویند.

حضرت امام علی علیه السلام می‌فرمایند : شب زنده داری ، شعار پرهیزگاران وخوی مشتاقان است.

به بزرگمردی گفته شد: با زبانی دعا کن که با آن گناه نکردی ، تا دعایت مستجاب شود.

بزرگمرد پرسید چگونه؟

به او گفته شد: به دیگران بگو برایت دعا کنند چون تو با زبان آنها گناه نکرده ای!

به ما گفته شده که در اوقات ِ سحر هر چیزی رُ میشه از خدا خواست

اما در روایات و احادیث اونچه که بیشتر از همه با خواستنش سفارش شده

مغفرت ِ

(مناجات)

بار خدایا؛

وسوسه های نفس نگذاشت، جانم در نهر رجب تطهیر شود؛

از در آویختگان درخت طوبای شعبان هم که نبودم؛

ترحم فرما و در دریای رحمت رمضانت مستقرم نما.

 من  .. به یاد ِ این کلام از امیر مومنان حضرت علی علیه السلام افتادم که ایشون میفرمایند:

چنان زندگی کن که انگار امروز .. آخرین روز ِ حیات توست و چنان که انگار سالها در این دنیا باقی خواهی بود

این نگاه ... بهترین دیدگاهی ِ که میشه نسبت ِ به دنیا داشت.

یعنی نه اونقدر .. ناامید از زندگی باشیم که هیچ تلاشی برای ِ گذران ی روزهامون نکنیم

و نه اونقدر دل به دنیا ببندیم که گذرا بودنه این عالم رُ فراموش کنیم.

در کلامی از امام رضا ع است که ایشان فرمودند .. دنیا مزرعه آخرت است

این کلام به این معناست که زندگیه اون دنیای ِ ما ماحصل و محصول ِ زندگیه این دنیای ِ ماست

و اگر کسی در این دنیا تلاشی برای ِ آخرتش نکنه در اون سرای ِ باقی دست ِ خالی خواهد بود

اما این تلاش ِ در دنیا نباید به حرص و زیاده خواهی مبدل بشه

بلکه به حد ِ کفایت و البته ضرورت.

توصیه موکد ِ بزرگان ِ ما به عدم وابستگی به دنیا .. از این جهته که ما انسانها به حسب ِ ویژگیهای ِ وجودیمون ... امکان ِ این رُ داریم که خواسته یا ناخواسته در دنیا و اسبابش غرق بشیم و این غرق شدن ما رُ از توجه به آخرت دور کنه

و از اونجایی که زندگی ِ اصلی ِ ما در اون دنیا رقم خورده شده توجه بیش از حد به دنیا .. ما رُ به غفلتی دچار میکنه که از زندگیه آخرت ... باز میمونیم.

با نگاهی به سیره و زندگی ِ پیامبر ص و امامان علیهم السلام .. این نکته برای ِ همه ما روشن میشه که اون بزرگان ... به زندگیه دنیا به عنوان .. وسیله ای برای ِ کسب ِ رضای ِ خدای ِ بزرگ نگاه میکردن .. و همگی اگر تمایلی داشتند براحتی میتونستن بهترین زندگی ِ دنیایی رُ داشته باشن

اما .. اما اونها مقصد رُ خدا میدونستند و از دنیا جز به حد ِ ضرورت بهره ای نبردند و اونچه از دنیا کسب کردند رُ در راه ِ خدا و برای ِ لبخند ِ رضای ِ او صرف کردند.

دنیا به خودی ِ خودش نه خوب و نه بد ِ

اونچه که دنیا رِ به سمت ِ خوبی یا بدی می بره .. عمل ِ ما .. و هدف ِ ما از زندگیه در دنیاست.

قطعا بودنه ما در دنیا بی دلیل و بیهوده نبوده که اگر علتی نداشت خداوند .. این همه اسباب و امکانات رُ برای ِ ما در دنیا مقدر نمیکرد

************************************

دنیا جای ِ خوبی برای ِ زندگیه اگر ما از اون به عنوان ِ فرصت و مجالی برای ِ

بهتر شدن و خوب بودن و برای ِ دیگران بودن استفاده کنیم

و جای ِ بدی خواهد بود اگر فقط عرصه ای برای ِ گناهان و خودخواهیهای ِ ما باشه.

به حسب ِ تقدیر ِ انسانی .. همه ما ... چند سالی به قدرِ عمر در این دنیا میهمان هستیم تا پس از گذر ِ این سالها .. با توشه ای که مهیای ِ دنیای ِ آخرت کردیم .. راهی ِ اون دنیا بشیم

این دنیا با همه داشته ها و نداشته ها و با همه غصه ها و شادیهاش .. سرایی موقت برای ِ زندگیه ماست

سرایی که اگر به یاد ِ خدا و در راه ِ او بگذره .. ما رُ به آخرتی پر سعادت میرسونه

شاید خیلی از اونهایی که مشتاق ِ زندگی ِ جاودانه آخرت هستن ... نگاهی تاریک به این دنیا داشته باشن

این نگاه ی تاریک بخصوص با فانی بودنه این دنیا و این که روزی به آخر میرسه شدت پیدا میکنه

اما ...

اما همین دنیای ِ فانیه که میتونه آخرت ِ خوبی برای ِ ما بسازه.

مطمئنن اگر بعد از این دنیا .. آخرتی وجود نداشت .. راه و رسم ِ زندگی ِ ما هم .. تغییر ِ زیادی میکرد

چون همه چیز به همین دنیا منتهی میشد اما بر اساس ِ آیات و روایات  همه ما ایمان داریم که بعد زا این دنیا .. قدم به جایی میگذاریم که ساخته  اعمال و رفتار ِ خود ی ماست

جایی که آبادانی و حتی خراب و ویران بودنش فقط و فقط به دست ِ خود ِ ماست

و این دقیقا همون حقیقتیه که زندگیه این دنیا رُ برای ِ ما مهم و با اهمیت میکنه

چون زندگیه اون دنیای ِ ما در گروی ِ این دنیاست.

توی ِ دنیا همه ما هر کاری رُ بخوایم میتونیم انجام بدیم و هیچ اجبار و اصراری در هیچ امری نداریم

این یعنی ساختنه دنیای ِ خوب ِ و خدایی نکرده بد ِ آخرت .. فقط و فقط با کارها و اعمال ِ خود ِ ماست

کارها و اعمالی که ... کوچیک و یا حتی خیلی بزرگن ...

کارهایی که بعضیهاشون اثرات ِ کوتاه مدت و بعضیهاشون اثراتی بلند مدت دارن

بین همه ما .. اونایی برنده ان ... که از بین ِ همه این کارها .. بهترین و اثرگذارترین هاشو انتخاب میکنن.

برخلاف ِ اونچه که شاید در فکر ِ بعضی از ما باشه ...

ما برای ِ زندگیه این دنیامون ... از طرف ِ خدا دستورالعمل داریم

نسخه و سفارشی که اگر بهش عمل کنیم ما رُ بی کم و کاست به سعادت ِ اون دنیا راهنمایی میکنه

نسخه و سفارشی که در اون .. ما به صداقت و راستی .. وفاداری ...  و محبت ِ به دیگران ... دعوت شدیم

دعوتی که .. بدونه هیچ تردیدی یه زندگیه خوب ِ دنیایی رُ برای ِ ما رقم میزنه

بعضیا .. باوری به اون دنیا ندارن و فکر میکنن که همه چی توی ِ همین دنیا خلاصه شده ... البته با این همه دلیل و روایت و حدیث ... جای ِ تعجب داره که کسی ایمانی به اخرت نداشته باشه  .. اما من احساس میکنم که حتی این آدمها هم ته ِ دلشون میدونن که همه زندگیه ما نمیتونه با این همه اسباب .. فقط به همین دینا ختم بشه و به آخر برسه

(مناجات)

الهی!  یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو میان سر وجان.

الهی! یکتای بیهمتایی، قیوم توانایی، بر همه چیز بینایی، در همه حال دانایی، از عیب مصفایی، از شرک مبرایی، اصل هر دوایی، داروی دلهایی،بتو رسد ملک خدایی.

الهی! نام تو ما را جواز، مهر تو ما را جهاز، شناخت تو ما را امان، لطف تو ما را عیان.

الهی! ضعیفان را پناهی. قاصدان را بر سر راهی. مومنان را گواهی. چه عزیز است آن کس که تو خواهی.

 الهی! ای کامکاری که دل دوستان در کنف توحید توست و ای که جان بندگان در صف تقدیر تو است، ای قهاری که کس را به تو حیلت نیست، ای جباری که گردن کشان را با تو روی مقاومت نیست، ای کریمی که بندگان را غیر از تو دست آویز نیست. نگاه دار تا پریشان نشویم و در راه آر تا سرگردان نشویم.