افق- پرگویی

برنامه

گروه فرهنمعارف و مناسبتهای رادیو ایران تقدیم میکند

*****************************************

به افق آفتاب

******************************************

برای ِ سرآغاز ِ برنامه امروز هم  دل به زمزمه نامی زیبا از  اسمای ِ خدای ِ بزرگ میسپاریم ، به خدایی که عظیمه

خدایی که انقدر بزرگه که ما هر چقدر هم که ازش دور بشیم ، باز ما ما نزدیکه نزدیکه.

*******************************************

حرف ِ امروزمون درباره یکی از قشنگترین هنرهای ِ زندگیه ، هنری مهم به اسم ِ هنرِ کلام و درست صحبت کردن. هنری که با پرهیز از پرگویی و بدگویی و ناپسند گویی به ثمر میرسه.

**********************************************

 امروز بیشتر از هر چیز از آفت ِ پرگویی صحبت میکنیم. رفتار آزار دهنده ای که متاسفانه نتایج تلخی هم به دنبال داره

************************************

پرگویی مثل ِ یه نقطه شروعه که به دنبالش اتفاق های ِ زیادی میفته. متاسفانه خیلی از غیبت ها و تهمتها به دنبال ِ همین پرگویی هاست که پیش میاد.

*************************************

متاسفانه در اثر ِ گذران ِ وقت با پرگوییه که ، فرصت برای ِ انجام خیلی از کارهای ِ مهم و خوب پیش نمیاد.

***************************************

متاسفانه خیلی از ما پرگویی  رُ با داشتنه روابط عمومیه بالا و خوش صحبت بودن اشتباه میگیریم.

****************************************

متاسفانه عادت داشتنه به پرگوییه که باعث میشه خیلی از ما ندونسته و با عدم آگاهی درباره خیلی از مسایل صحبت کنیم و اشتباه بگیم.

*************************************

به نظر ِشما بزرگترین آفات ِ پرگویی چیه و چطور میشه از اون خلاصی پیدا کرد؟

شماره تماس:

شماره پیامک:

*****************************************

یکی از موانع خودسازی که ناشی از هوای نفسه، پرگوییه. مشکل پرگویی اینه که باعث می شه انسان به انواع گناهان زبانی آلوده بشه. البته صحبت کردن در جای خودش ارزش زیادی داره، ولی سکوت به دلیل اینکه مانع گناهان بسیاری میشه، در بعضی مواقع بر سخن ترجیح داره.

پیامبر مکرم اسلام زیبایی انسان رُ در زبان او می دونن.

***********************************************

زبان در عین اینکه یکی از شگفت انگیزترین آفریده های پروردگار و از بزرگترین نعمت های اوست ، می تونه بسیار خطرناک و سرچشمه گناهان بیشماری باشه و خرمن سعادت انسان رُ به آتش بکشه.

پیامبر گرامی (صلی ا... علیه و آله و سلم) می فرماید: هر که پر حرف باشد خطایش فراوان است و هر که خطایش فراوان باشد ، گناهانش بسیار است و هر که گناهانش بسیار باشد ، آتش دوزخ به وی سزاوارتر است.

******************************************

از جمله مضرات پرحرفی اینه که قسمت مهمّى از نیروى فکرى انسان در سخنان بیهوده از بین میره؛ وقتی که انسان سکوت رُ پیشه مى کنه، نیروها متمرکز میشن، و فکر و اندیشه رُ به کار میندازن، ابواب حکمت رُ به روى انسان باز میکنن؛ به همین دلیل، مردم سخن گفتن بسیار رُ دلیل کم عقلى میدونن و افراد کم عقل سخنان بیهوده زیاد میگن.

********************************************

در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) آمده است:

« کسى که سخن بسیار بگوید خطا و لغزش او فراوان مى شود; و کسى که خطا و لغزشش فراوان گردد، حیاء او کم مى شود; و کسى که حیائش کم شود، پرهیزگارى اش کم مى شود; و کسى که ورعش کم شود، قلبش مى میرد; و کسى که قلبش بمیرد، داخل آتش دوزخ مى شود!»

*************************************************  

شاعر بزرگ ایرانی، فردوسی خاموشی و کم سخنی رُ ستایش میکنه. از نظر حکیم ، خاموشی پیرایه ای است که پوشاننده عیب هاست. وی دراین باره می گوید:

زدانش چو جان تو را مایه نیست

به ازخامشی هیچ پیرایه نیست

***************************************************

خواجه عبدالله انصاری پیرامون اهمیت سخن حکیمانه و عالمانه و مدققانه و ضرورت توجه به چنین گوهر ناب و قیمتی می گوید:« جوینده گوینده است و یابنده خاموش.» گاه و به ویژه آن هنگام که انسان با احمق و نادان و فاقد شعور و دانایی و شخص کم ظرفیت و بدون جنبه مواجه می گردد و یا احساس می کند سخن گفتن او به مثابه ی ریختن درّ گرانمایه پیش پای خوکان و ددان می باشد و یا سخنگو با وجود احساس مسئولیت و شجاعت، شهامت، جامعیت و قابلیت اش احساس غربت می کند و طرف مقابل را لایق و شایسته ی ادراک حق و حقیقت نمی بیند، در چنین صورتی بنا به فرمایش مولا علی (علیه السلام) سکوت، حکمت است.

*****************************************

در حدیثی جامع و جالب از امیرمومنان(علیه السلام) آمده است: اگر دوست داری از سلامت نفس برخوردار شوی و عیب ها و کاستی هایت پوشیده بماند، کمتر سخن بگوی و بیشتر خاموش باش تا فکرت قوی و قلبت نورانی گردد.

****************************************

حکیمی به نام "امام محمد غزالی" چنین گفته است:« سعی کن برده سخنت نباشی، بلکه سخن را زیر فرمان خود داشته باشی.» و یا آنجا که می گوید:« هر کلمه ای که از دهان بیرون می آید، مرهمی است که بر زخمی می رسد یا خنجری است که دلی را می شکافد یا نسیمی است که دریای احساسات را به تلاطم می آورد. پیش از سخن گفتن تامل کنیم، شیدایی کلام، مانند نوای موسیقی است که شاهد فکر را دلنشین تر و شورانگیزتر می کند. سخن شیوا، اندیشه را تابان می کند.»

******************************************

در کلام بزرگان، هیچ چیزى مانند زبان نیست و زبان مترجم و بیان‏گر درون و گزارش‏گر دل است و به وسیله زبان سرّ نهفته درون کشف مى‏شود و بر مبناى عمل زبان در قیامت حسابرسى مردم انجام مى‏شود. و زبان شرابى است که عقل ها را مست می کند به وسیله سخنانى که براى غیر خدا باشد و هیچ چیز مثل زبان سزاوار زندانى شدن و حبس طولانى نیست.

******************************************

با این اوصاف انسان باید مواظب زبان و سخن خودش باشه ؛ چون هر کلامی که از او صادر شده در نامه عمل او ثبت و ضبط می شه. در قرآن کریم آمده است: «انسان هیچ سخنى را بر زبان نمى‏آورد، مگر این که همان دم، فرشته‏اى مراقب و آماده براى انجام مأموریت (و ضبط آن) است.

****************************************

 (مناجات)

پروردگارا کمکم کن، کمکم کن که  بتوانم پنچره ی دلم را روبه حقیقت بگشایم.

خدایا یاریم کن که مرغ خسته دلم راکه دیری است دراین قفس زندانی است، درآسمان آبی عشق تو پرواز دهم.

خدایا  یاریم کن که شوق پرواز را همیشه درخود زنده نگهدارم .

خدایا...توخود می دانی که بدترین درد برای یک انسان دورماندن ازحقیقت خویشتن  ورهاشدن درگرداب فراموشی وسردرگمی است. پس تو ای کردگار بی همتا مرا یاری کن که به حقیقت انسان بودن پی ببرم تابتوانم روز  به  روز  به تو که سر چشمه تمام حقیقت هایی نزدیک ونزدیکتر شوم.

***************************************