افق- نیت

برنامه

گروه فرهنگ و اندیشه رادیو ایران تقدیم میکند.

به افق آفتاب

به نام خدایی که بیشتر از ظاهر ِ امور، به باطن ِ اونها توجه داره.

خدمت ِ همه شما عرض سلام و وقت بخیر داریم و از شما خوبان خواهانیم که در این اوقات ِ نورانی ِ همراه ِ ما باشید.

توی ِ حساب و کتاب ِ دنیا، معیار ِ بیشتر آدما اون چیزی ِ که به چشمشون میاد، به عبارت ِ بهتر روی ِ اون چیزی حساب میکنن که میبینن. اما برای ِ خدا قصه یه جور ِ دیگه اس.

برای ِ خدا اون چیزی ِ که ظاهر ِ قصه اس مهمه، اما بیشتر از اون باطن ِ وقایع و کارهاست که براش ارزش داره.

حتما شنیدین که میگن خدا به نیتها بیشتر توجه میکنه و گاهی یه نیت ِ صادقانه از صدها عمل ِ بدون اخلاص براش با ارزش تره.

واقعیت اینه که نیت ، مثل ِ روح ِ 

و اعمال و کارها مثل ِ جسم

قطعا تا روحی وجود نداشته باشه اون کالبد و جسم حتی با بهترین شکل ، بی تاثیر و بدون فایده اس و دقیقا شاید برای ِ قصه نیتها برای ِ خدا انقدر مهمه.

به نظر ِ شما چرا نیت ِ اعمال از خود ِ اعمال مهم ترن؟

و این که چی کار کنیم تا نیتهای ِ صادقانه و خالصانه داشته باشیم؟

شماره تماس:

شماره پیامک:

دین، روی موضوع نیّت و انگیزه ء عمل تکیه ی جدّی داره. یه فرق اساسی بین قانون های بشری با قانون الهی همین موضوع نیّته. در قانون بشری تمام توجّه، روی کار و عَمَله و نیّت و انگیزه اصلاً به حساب نمیاد. امّا در قانون الهی همهء توجّه، روی نیّت و انگیزه ء کاره.  حقیقت اینه که دین، فقط روی خودِ عمل حسابی باز نمی کنه؛ بلکه به حساب نیّت، برای عمل ارزش قائل می شه.

واقعیت اینه که دین می خواد جان و روح آدمی رُ به صلاح و کمال برسونه.  در همین خصوص باید گفت که عمل مال بدن ِ و بدن هم که می پوسه و از بین میره و عمل هم به دنبالش! اونچه همراهِ جان باقی میمونه، مَلَکات حاصله ی از اعماله چه مَلکات رذیله و چه مَلکات فاضله!

در بعضی از اعمال، انسان بدون معرفت هم می تونه به مقصد برسه؛ امّا لذتی تویِ اون کار نیست. برای درک ِ بهتر  باید گفت: مثل این که کسی دست نابینایی رُ بگیره و به مقصد برسونه. در این عمل اگرچه شخص نابینا به مقصد می رسه؛ امّا با توجه به این که از آگاهی لازم؛ برخوردار نیست؛ از لذتی که باید از مسیر ببره، بهره مند نمی شه. مثلا در احکام عبادی، شخصی که بدون یادگیریِ  احکام و فلسفه حج، با پیروی از کسی اعمالش رُ انجام میده؛ شیرینی و حلاوت کاملی از عبادتش نمی بره.

حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: کارتان را برای خدا قرار دهید نه برای مردم، زیراهر چه برای خدا است برای خدا ( بسوی خدا ) است و هر چه برای مردم است بسوی خدا بالا نمی رود. نیت، جان عمل است و همانطوری که تن آدمی شریف است به جان آدمیت، شرافت عمل آدمی نیز بستگی به جان آن دارد. جان عمل چیست؟ جان عمل، اخلاص است

شیعه و سنى حدیث شریفى از پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله) نقل کرده اند که آن حضرت فرمودند: ارزش کارها به نیّت است و هر کس متناسب با نیّت خود بهره خواهد برد. البته، منظور از نیّت این نیست که انسان انگیزه خودش رُ از انجام اعمال به زبان یا ذهن بیاره و مثلاً بگه: من این کار رُ براى خدا انجام مىدم، بلکه منظور اینه که انگیزه واقعى انسان از انجام عمل، رضاى خدا و یا رسیدن به پاداش هاى اخروى و یا دست کم، نجات از عذاب الهى باشه. براساس این حدیث اگه انسان کارى رُ به نیتى غیرالهى انجام  بده  پاداشش همون خواهد بود و پیش ِ خدا مزدى نداره. مثلاً شخص میلیاردرى که تمام ثروتش و یا بخش عمده اى از اون رُ صرف امور عام المنفعه  مثل ِ: ساختن مدرسه، بیمارستان، پل و مثل ِ اینها کرده ، اگه نیّتش از انجام این کارها صرفاً این باشه که مورد تشویق و تمجید مردم قرار بگیره، طبق حدیث شریفى که بیان شد، مزدش رُ دریافت کرده و در نزد خدا پاداشى نداره.

پیامبر(صلی ا... علیه و آله و سلم) فرمودند: «چگونگی اعمال انسان بستگی به نیت ها دارد، و هر کسی نتیجه نیت خود را می گیرد، کسی که تنها برای خشنودی خداوند با دشمن جنگ کند، پاداش او در پیشگاه خداوند است ولی اگر برای امور مادی بجنگد، و با نیت تحصیل چهارپا یا قطعه زمینی کند، تنها همین امور نصیب او می شود، و دیگر پاداشی در پیشگاه خداوند نخواهد داشت.»

از حضرت رضا(علیه السلام) روایت شده  که فرمودند: «در روز قیامت نامه های اعمالی را نزد بندگانی می آورند، آنها اعمال نیکی را در آن نامه ها می بینند که آنها را انجام نداده اند، به خدا عرض می کنند: «خدایا به عزتت سوگند خودت می دانی که ما این کارهای نیک را انجام نداده ایم.» خداوند می فرماید: راست می گویید، شما نیت انجام این کارها را نمودید، و ما آنها را برای شما در نامه های اعمالتان نوشتیم، سپس شما مشمول پاداش آنها می شوید.»

روایت شده جابربن عبداللّه انصاری وقتی که به عنوان اولین زائر مرقد امام حسین(علیه السلام) همراه عطیه عوفی کنار مرقد آمد، و مشغول زیارت شد، در زیارت خود جمله هایی گفت، از جمله عرض کرد: سوگند به خداوندی که محمد(صلی ا... علیه و آله و سلم) را به حق مبعوث به نبوت کرد ما در امور شما که در آن وارد شدید شرکت داریم.» در این هنگام عطیه از جابر پرسید: «ماچگونه در جهاد و پیکار با شهیدان کربلا شرکت داریم، با این که در فراز و نشیب ها همراه آنها نبودیم، و شمشیر نکشیدیم، ولی این شهیدان جانبازی کردند، به گونه ای که سرهایشان از بدنشان جدا شد و فرزندانشان یتیم شدند و زنانشان بیوه گشتند.» جابر در پاسخ گفت: من از شخص رسول خدا(صلی ا... علیه و آله و سلم) شنیدم فرمود: کسی که قومی را دوست بدارد با آنها محشور می شود، و هر کس عمل قومی را دوست بدارد با آنها شریک می باشد، سوگند به خداوند که محمد(صلی ا... علیه و آله و سلم) را به حق به پیامبری فرستاد: انّ نیّتی و نیّة اصحابی علی ما مضی علیه الحسین و اصحابه؛ نیت من و نیّت اصحاب من همان است که امام حسین(علیه السلام) و اصحابش به آن راه رفتند و به شهادت رسیدند.

(مناجات)

خدایا،پناه می‌برم به تواز تندیِ خشم،وچیرگی حسد،

خدایا، من اینک مانند کسی هستم که سخت نیازمند گردیده و گناهانش فراوان شده است؛ همچون کسی که جز تو برای درمانِ نیاز خود فریادرسی نمی‌بیند، و برای گناهانش آمرزنده‌ای

خدایا در میان گناهان سرگردانم، و از مقصد خود بیراه شده‌ام.

خود را در جایگاه گنهکارانِ سرشکسته قرار داده‌ام؛

خدایا

چه بسا گناهان که انجام داده‌ام و بسا خطاها که از من سر زده است

و تنها تو از آنها باخبر گردیده‌ای، نه دیگر بینندگان، و تو بیش از دیگران بر افشای آنها توانا بودی.

پس به لطف و کرمت مرا مورد رحمت و عفو قرار ده که سخت نیازمند ِ آنم.